چه تفاوتی بین کنار آمدن و تاب آوری وجود دارد ؟
ـ تاب‌آوری یک فرایندفعال است: تاب‌آوری ناشی از قرار گرفتن در موقعیت‌های دشوار
و خطرناک است، به جای اینکه اجتناب و فرار از این موقعیت‌ها باشد. براساس این دیدگاه، تاب‌آوری یک فرایند فعال است. افراد تاب‌آور قادرند به طرز موفقیت‌آمیزی محیط‌‌‌شان را دستکاری کنند
تا خودشان را از پیامدهای منفی رویداد‌‌های ناخوشایند محافظت کنند. بنابراین، اجتناب صرف از یک موقعیت استرس آمیز یا رویداد ناخوشایند، تاب‌آوری محسوب نمی گردد، زیرا فرایند فعالی
در بر نمی گیرد. به این معنی که تاب‌آوری از کنار آمدن متمایز است، زیرا فرد می‌تواند با اجتناب
از یک موقعیت با آن کنار بیاید(گرون، فولکمن و لازاروس[1]، 1988؛ لازاروس، دلونگیس[2]، فولکمن
و گرون، 1985؛ لازاروس و فولکمن، 1987).
ـ در تاب‌آوری تجارب گذشته نقش فعالی را ایفا می‌کنند: اگرچه مهم است بدانیم که
تاب‌آوری به عملکرد فعلی فرد اشاره دارد، ولی تجارب قبلی به طرز آشکاری نقش مهمی در ایجاد
مهارتها و راهبردهای مورد نیاز ایفا می کند. در حالی که اصطلاح کنار‌آمدن فقط یک توصیف کلی
از این است که چگونه فرد با موقعیت مواجه می‌شود و تأکید کمتری روی این مساله دارد که چگونه این راهبردها ممکن است در ابتدا ایجاد شده باشند.
ـ برخی از عوامل خطرآفرین و حفاظتی متفاوت و متنوع هستند: سازوکارهای خطرآفرین
و حفاظتی متفاوت و متنوع هستند. برخی از عوامل خطرآفرین به سن فرد بستگی دارند(راتر، 1981، 1985، 1987). برای مثال کمبود وزن در سال‌های اولیه زندگی فرد ممکن است به عنوان یک عامل خطرآفرین باشد در صورتی که در بزرگسالی بر عکس به صورت یک عامل حفاظتی عمل می کند.
ـ عوامل خطرآفرین و حفاظتی به موقعیت و زمینه خاص خود بستگی دارند: راتر (1985)
به این حقیقت توجه کرده‌است که عوامل خطرآفرین و حفاظتی به موقعیت و زمینه خاص خود بستگی دارند، یک مثالی که در این رابطه رو[3] و همکارانش مورد توجه قرار داده اند این است که
فرار از خانه ممکن است یک عامل خطرآفرین باشد وقتی که فرد را در معرض محیط پر هرج و مرج بیرون از خانه قرار می دهد. ولی وقتی که کودک را از محیط پر هرج و مرج و پر آشوب خانه دور
می کند و خدمات مرتبط با بهداشت، آموزش و حمایت اجتماعی را برای او فراهم می آورد به عنوان یک عامل حفاظتی عمل می کند.
داویسون[4](2006) در مورد تفاوت آموزش‌های مدیریت استرس از برنامه‌های افزایش تاب‌آوری این گونه اشاره می‌کند در حالی که برنامه های مدیریت استرس اثربخشی خاص خود را دارند، مداخله‌های تاب‌آوری جنبه پیشگیرانه‌تر و تمرکز کلی نگرتری دارند، از این حیث که رویکردهای تاب‌آوری به نقاط قوت فرد و عوامل موقعیتی می پردازند.
نتیجه اینکه اگرچه اصطلاح تاب‌آوری و کنار آمدن گاهی به جای هم به کار برده شده‌اند
ولی میان این دو اصطلاح تفاوت وجود دارد. به عنوان مثال جو و گرن (1998) دریافتند نوجوانان
تاب‌آور نسبت به نوجوانانی که تاب آوری‌شان کمتر است، لزوماً شیوه‌های مقابله و کنار آمدن
بهتری ندارند.
[1] . Gruen , Folkman, & Lazarus
[2] . DeLongis
[3] . Rew
[4] . Davison
